Απόσπασμα από το βιβλίο "Όλια τα Αχ΄΄ Τ΄εμέτερα εγένταν τραγωδίας"- Νατάσα Μποζίνη

Κυκλοφορεί σε Διπλή Έκδοση: Βιβλίο+ Cd με 21 Ποντιακά Τραγούδια.

ΠΟΝΤΟΣ.  ΓΗ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ, ΧΑΔΙ ΚΑΙ ΑΓΚΑΘΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

(Από τη Νατάσα Μποζίνη)

΄΄Σάββατο 21 Απριλίου 1984

3μμ Καλαμαριά Θεσσαλονίκης

Με το γυαλιστερό μας Toyota Corolla, φτάνουμε στην Καλαμαριά για να δούμε το νέο γυαλιστερό μας διαμέρισμα, στη συμβολή των οδών Πόντου με Ματθαίου Κωφίδη.

Ο Πατέρας περίμενε την μετάθεση του, από την Μεσοποταμία Καστοριάς στη Θεσσαλονίκη και όλοι τον συμβούλευαν να αγοράσει σπίτι στην Καλαμαριά, την καλύτερη παραθαλάσσια  περιοχή, με τη σύγχρονη ανοικοδόμηση και την καλή ρυμοτομία.

Εκείνο το Μεγάλο Σάββατο εμείς, στο πίσω κάθισμα, κολλούσαμε τα πρόσωπά μας στο παράθυρο και χαζεύαμε, με περιέργεια, το νέο τόπο και το αστικό ΄΄τοπίο΄΄

Στην  Κερασούντος, μπροστά στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και την ομώνυμη οδό, που θέλαμε να διασχίσουμε, το αυτοκίνητο σταμάτησε.

Εκατοντάδες άνθρωποι έβγαιναν από την εκκλησία κλαίγοντας και τραγουδώντας.

Δεκάδες άλλοι κρατούσαν στεφάνια τιμής και αποχαιρετισμού.
Πίσω τους νεαροί άντρες ντυμένοι με ποντιακές στολές είχαν στα χέρια τους ένα φέρετρο. 
 Στη μνήμη μου το χρώμα του έμεινε ξανθό, ίδιο με τις λύρες των μουσικών που το ακολουθούσαν, παίζοντας και επαναλαμβάνοντας: ΄΄ Ο Γώγος Ζει’’

Ο Γώγος έξω από τον Ι.Ν Μεταμορφώσεως του Σωτήρος τη δεκαετία του ΄60. Αρχείο Σάββα Πετρίδη

Ακολουθούσαμε την πομπή. Κοίταζα γύρω τον κόσμο που την παρακολουθούσε, βγαίνοντας από τα μαγαζιά, τα καφενεία ή διακριτικά από τα μπαλκόνια των σπιτιών τους. Όλοι σιωπηλοί, όλοι βουρκωμένοι.

Η μητέρα άνοιξε το παράθυρο για να ρωτήσει ποιον αποχαιρετούν.

-Είναι το ξόδι του Πατριάρχη

Της είπε κάποιος. 

Σκέφτηκα ότι σε αυτόν τον τόπο, που θα έρθουμε, αγαπούν πολύ τη θρησκεία και για να ξορκίσουν τον θάνατο...τον τραγουδούν.

Λίγη  ώρα μετά θαυμάζαμε το νέο μας σπίτι-προϊόν  αντιπαροχής και πλασματικής αστικής ανάπτυξης. 
H πρώτη ΄΄γεύση΄΄ όμως,  από τη νέα μου πατρίδα ήταν η εικόνα ενός κόσμου που θρηνούσε και τραγουδούσε ταυτόχρονα.

 Κανείς δε μου είπε τότε ή μετά, στα σχολικά μου χρόνια, ότι κτίστηκε σε τσαμούρια (λάσπες) όπου βούλιαζαν τα πόδια των προσφύγων στην προσπάθεια να διασχίσουν, να ριζώσουν, να αγαπήσουν τη νέα γη.

Τα σχολικά βιβλία περιορίστηκαν και περιορίζονται σε μια ψυχρή παράθεση χρονολογιών και ΄΄αποσταγμένων΄΄ γεγονότων αδυνατώντας ακόμη, να συνδέσουν  τις γενιές του χθες με αυτές του σήμερα

Κανείς δε μου είπε, εκείνη την ημέρα, ότι τα πετραχήλια-αυτού του πατριάρχη-ήταν η Λύρα του, με την οποία ευλογούσε το άλγος, για τις χαμένες πατρίδες και κοινωνούσε, με την παγκόσμια γλώσσα -τη μουσική- την ανάγκη: 

Να διασωθεί η ιστορία

...και σε αυτή τη χώρα, την ιστορία διασώζει  η Κοινωνία των Πολιτών.΄΄

 
Μια  έκδοση που φιλοδοξεί να κατατοπίσει ιστορικά και μουσικά, όσους θέλουν να γνωρίσουν τον Πόντο και τους ανθρώπους του, μέσα από κείμενα και τραγούδια.

Φιλοξενούνται κείμενα που έχουν γράψει οι ιστορικοί Κώστας Φωτιάδης και Βλάσης Αγτζίδης, ο λογοτέχνης Κώστας Διαμαντίδης, ο μουσικός ερευνητής Κωστής Δρυγιανάκης, οι μουσικολόγοι Κωνσταντίνος και Ματθαίος Τσαχουρίδης, ο ερευνητής των Ποντιακών χορών Νίκος Ζουρνατζίδης.

Το βιβλίο σχεδίασαν και εμπλούτισαν με πρωτότυπα ντοκουμέντα και μαρτυρίες

 η Νατάσα Μποζίνη κι ο Μάκης Σεβίλογλου. 

 Τα τραγούδια ερμηνεύουν και παίζουν οι: 

Γιάννης Κουρτίδης, Αλέξης Παρχαρίδης, Γιώργος Σοφιανίδης, Κωνσταντίνος 
και Ματθαίος Τσαχουρίδη, Εύα Σταμπολίδου, Βασίλης Παντελίδης, Λευτέρης Ανδρεάδης, Θάνος Τσαμπερτίδης, Γιάννης Σανίδης, Κώστας Παρχαρίδης, Χάρης Τσακαλίδης, Σταύρος Μιχαηλίδης, Στέφανος Σεβίλογλου και Κώστας Φουλίδης.